Nie bierz tego do siebie

Pierwsza lekcja na siódmym roku w Hogwarcie. Eliksiry. Przedmiot, z którego czuła się pewnie, nie nudził jej tak jak pozostałe. Jednak nienawiść do obecnego nauczyciela sprawiała, że lekcja stała się dla niej czymś absolutnie niewyczekiwanym.

Rose siedziała w trzecim rzędzie i obserwowała nauczyciela. Miała wrażenie, że to jej matka swoimi opowieściami namalowała wizerunek człowieka, który stał teraz z groźną miną parę metrów od niej. Był dokładnie taki, jak mówiła. Blada smukła twarz, lekko zmierzwione blond włosy, usta absolutnie pozbawione zmarszczek, tak, jak gdyby żaden z dwóch kącików ust nigdy miał nie podnieść się chodź trochę, w grymasie, tudzież w szybkim, nieoczekiwanym uśmiechu. A jego ‘sławetny uśmieszek’? Do niego wystarczyło mu uniesienie powieki.

Długie blade palce, wyłaniające się z czarnej, eleganckiej szaty, opierały się o dębowe biurko. Miejsce pracy nauczyciela przypominało kościelny ołtarz, a może bardziej ambonę. Z tą różnicą, że od profesora Malfoya zdecydowanie nie wiało miłością, a chłodem, który sprawiał, że nikt z uczniów nie odważyłby się nie uważać, zaśmiać, tudzież zamyślić. Nikt, poza jedną, nierozważną dziewczyną.
Rose nagle usłyszała trzaśnięcie pięścią o biurko, przy którym siedziała. Wzdrygnęła się szybko i z jej ust wydobył się odgłos cichego, krótkiego pisku. Jej twarz pośpiesznie zbladła, gdy oczy odważyły się spojrzeć w górę.
- Panno Wesley, może zechce pani w końcu odpowiedzieć na moje pytanie? – warknął, patrząc na nią groźnie. I wtedy pierwszy raz utonęła w niebezpieczniej otchłani błękitu jego oczu.
- Ehmmmm – zająknęła zdenerwowana – Przepraszam, nie słyszałam pytania. – powiedziała po chwili stanowczo, gdy zdołała opanować nerwy.
-  Nie słyszała pani pytania, panno Wesley? – powtórzył powoli. Sytuacja robiła się coraz bardziej nieprzyjemna. – Potter, powtórz.
- Pytał Pan, czym jest Felix Felicis. – odpowiedział szybko Albus. Malfoy spojrzał znów na wystraszoną nieco gryfonkę, uniósł lewą brew i oczekiwał na odpowiedź.
- Felix Felicis to eliksir zapewniający szczęście każdemu, kto go wypije. – odpowiedziała pośpiesznie.
Malfoy najpierw spuścił oczy ze złości. Nie spodziewał się, że odpowie. Potem jednak zaśmiał się krótko i będąc tyłem do dziewczyny, powiedział:
- Myślałem, że głupia za ojcem, a jednak kujonica za matką.
Rose zachłannie wciągnęła powietrze, jakby przeczuwała, że to co zaraz zrobi, sprawi, że długo będzie jej go brakowało. Wyprostowała się gwałtownie, uniosła brwi i głośno, acz spokojnie powiedziała:
- Słucham? – Malfoy odwrócił się szybko, zdając sobie sprawę, że owo wypowiedziane zdanie podziałało na młodą dziewczynę wyjątkowo prowokująco.
- Nie bierz tego do siebie Wesley. – powiedział bez konkretnych emocji i sięgnął szybko po dużą księgę, w twardej, czekoladowej oprawie, tak, jakby chciał porzucić temat i bez większych konsekwencji kontynuować lekcję.
- Obraziłeś moich rodziców i mówisz, ze nie mam brać tego do siebie? Za kogo się masz? – ryknęła nagle. Nie spodziewał się tego. Jej matką i ojcem pomiatało się łatwiej.
- Chyba zapomniałaś o czymś, Wesley. – jego twarz  zaczęła nabierać emocji. Cała klasa obserwowała uważnie zaistniałą sytuacje. Była to co prawda pierwsza lekcja z profesorem Malfoyem, ale wszyscy doskonale zdawali sobię sprawę z tego, jak bezwzględnym jest człowiekiem.
- Na szacunek trzeba sobie zasłużyć.
I wyszła. To było dla niego spore zaskoczenie. Przegrał z gówniarą. Nie miał ostatniego słowa w tej kłótni. Teraz sprawi, że jej życie w tej szkole nie będzie już takie, jak było wcześniej.
- Wynoście się. – rzucił po chwili do klasy, czując, że drzemiący w nim wulkan tylko czeka aż wybuchnie. Nie mógł sobie na to pozwolić. Malfoyowie się nie unoszą.

Mimo poniżenia, jakie przeżył, zobaczył w dziewczynie coś co go zaintrygowało. Nigdy wcześniej nikt mu się tak nie postawił. Łatwość w mieszaniu ludzi z błotem wypracował sobie jeszcze będąc w Hogwarcie. Wtedy jego życie, a przede wszystkim światopogląd kręcił się wokół czystej krwi, Czarnego Pana, poniżania szlam i wyśmiewania zdrajców. Po upadku Voldemorta Malfoyowie stracili sławę. Zaczęli prowadzić normalne życie. Nie stali się jednak niezauważalni, na widok któregoś z członków ich rodziny wciąż spuszczano wzrok.
 I wtedy Draco przypomniał sobie o jedynej dziewczynie, która zdolna była do poniżenia go. Hermiona Granger. To od niej na trzecim roku dostał w twarz. Teraz, wysyłając swoją córkę do Hogwartu wymierzyła mu drugi policzek.
Głupia szlama.

Rose siedziała w pokoju wspólnym i zastanawiała się na tym, co wydarzyło się parę godzin temu. Czuła ogromną satysfakcję ze swojego czynu, mimo, że bała się konsekwencji. Po chwili usłyszała kroki i spostrzegła zmierzającego w jej kierunki Albusa.
- Witaj Rose – powiedział i pocałował dziewczynę w policzek. – Przykro mi, że Malfoy Cię tak potraktował.
- Daj spokój – machnęła ręką i rozłożyła się wygodniej na fotelu. – Jeszcze sprawię, że jemu zrobi się przykro za to co powiedział. – postanowiła.
- Nie rozpędzaj się, McGonagall wzywa Cię do siebie. – powiedział chłopiec.
Pięknie. Zaraz przekona się jaka kara ją czeka.